دلباخته سفر بود اما همسفر نداشت
حکایت کسی است که زجر کشید اما زجه نزد زخم داشت و ننالیدگریه کرد اما اشک نریخت
حکایت من حکایت کسی است که پر از فریادبود اما سکوت کردتا همه صداها را بشنود
حکایت تو حکایت کسی است که عاشق دریا بود اما هیچ وقت نفهمید قایق دارد
دلباخته سفر بود اما هیچ وقت نفهمید همسفر دارد
زجر کشید اما نمیدونست که زجه هاش را یکی دیگه میزنه
زخم داشت ناله هاش را یکی دیگه میزد
گریه کرد اما هیچ وقت نفهمید که یکی زودتر از اون گریه کرده و اشک ریخته
پر از فریاد بود اما سکوت کرد و هیچ وقت نفهمید یکی دیگه هست که تو اوج سکوت صداش را بشنوه
من هم
نه راه پس نه راه پیش
تنها
دلمرده
از لحظه ای که تنها شدم
هیچ چیز تهی شدنم را پر نکرد
تو
ابتدا تو
انتها تو
معبود تو
خطوط ،معنی،رنگ ، بوم ،دوردست نیلی صاف آسمان ، امید
تو بودی
نازنین تو بودی
چرا شکستی
چرا وقتی من اتوبوسی میبینم پر از مسافر
هنوز روحم پرواز میکند
پر از شوق میشوم
و چرا
چشمانم پر از اشک...
هنوز
نشسته ایم تا اجابت کنی
منتظر تا معجزه ای از سوی تو
دیگر بار
نشانه ای به ارمغان آورد
من به سوی تو می آیم
من دست در دستان مهربان ابرهای پلکهایم میگذار
نیازم اجابت میشود
میبارم ،میبارم ، هر شب
هرروز
برای آنکه دور است از این روزها
از
من ،از مریم ،
از امید
از آرزو هام
چه بیهوده مینویسم
برایش
شاید یکروز
شاید بخواند
من می دانم
دلم تا همیشه در وسط ترین
نقطه ی زندگیت جا مانده است ...
جایی بین خواستن و نخواستن ...
جایی بین بودن و نبودن ...
جایی بین رفتن و نرفتن ...
جایی بین ....... این نقطه های خالی ...
جا مانده ام
آرامش خیال مرا به هم زده است
هوای تو که دوباره به سرم زده است
راز دل مرا بر ملا کرده اشکی که
روی گونه های کبودم قدم زده است
هر قدر دلتنگتر می شوم کمتر اشک می آید
انگار یکی چشمهای مرا سم زده است
چین و چروک های موازی روی پیشانی ام
نشانه های پیری مرا رقم زده است
در اضطراب حضور تو من چقدر لرزانم
شبیه موج زلزله ای که به بم زده است
نیستی و من اینجا فقط افسوس میخورم
دندان من چه زخم ها که بر لبم زده است!
ای کاش همه به جایی برسیم که هر روز بگیم :
ای فردا هر چه می توانی کن ، که امروز
را به تمامی زیسته ام ...!
بیا این بار جای دیگری قرار بگذاریم،
برای با هم بودن،
جایی جز خیالم...!!!
امروز دلم دوباره شکست….
از همان جای قبلی…!
کاش می‌شد آخر اسمت نقطه گذاشت تا دیگر شروع نشوی….
کاش می‌شد فریاد بزنم…
پایان!
دلم خیلی گرفته!….
اینجا نمی‌توان به کسی نزدیک شد!
آدمها از دور
دوست داشتنی ترند!
ماندن، سنگ بودن است و رفتن، رود بودن .
بنگر که سنگ بودن به کجا می رسد جز خاک شدن ،
و رود بودن به کجا می رود جز دریا شدن ...
..
خــــــــــدایا
خواستم بگویم تــنهایم
اما...
نـــــــــــگاه خندانت، مرا شــرمگین کرد
چه کسی بـــــــــــــــهتر از تو ... ولی عجیب دلتنگم
ایــن روزهــا در مـــن
حــالـــتِ فـــوق الــعــاده
اعــــلام شـــده اســـت ...
بـیـــش از حــد مـجـــــاز
دلـتـنـگــــــ شــــده ام . . .
قدم ها..
زندانیان فهم اند..
پشت خطوط مبهم عابران پیاده ای..
که سال هاست مرده اند در صلح..
برای خیابانی که نباید رفت.. در عرض..
و خطوطی که نخوابیده اند برای عبور..
و با هر قدم جرمی رخ می دهد..
بی آنکه کسی در امتداد خطوط..
پشت دروازه های شهر..
دنبال کند..
سایه ای را که هر شب..
در تاریکی خیابان کشته می شود..!
هرچند در لهیب تباهی گداختم
لبخند میزنم به امیدی که باختم
من دلخوشم به آنچه که از دست داده ام
چون در مسیر مرگ...خدا را شناختم
چگونه علت تلاطم غم چشمانت را جویا شوم
تا بهانه ای نشود برای شکستن بغضت روی لحظه های نازک تنهاییت
و چگونه اجازه شکستن بغضت را میدهی
مادامیکه میدانی
الماسهای حاصل از شکستنش
دلتنگیهایم را زخمی تر میکند
درد بزرگی است :
…
نمی دانم دنیایم برزخی است ...
یا
برزخ ام دنیایی ... ؟
…
روزگارم چنان تنگ است ، که نفس کشیدن سخت است ... !
طبیبان بر سر بالین من آهسته میگفتند که امشب تا سحر این عاشق دلخسته میمیرد..........
دلم در سینه می سوزد......تو را نادیده می میرم
حدیث آرزوهایم همه ناگفته می ماند..... ز هر جا بگذرد تابوت من غوغا بپا خیزد............چه سنگین میرود این مرده از بس آرزو دارد.......
هنوز می سوزاندم
بی وفایی
هنوز دلتنگ می شوم
گاهی
راستی هنوزم یاد من میفتی؟
یاد آنکه تازه به بهار رسیده بود
تازه داشت شکوفه می کرد
اما تو رفتی
و شکوفه در سرمای تنهایی پژمرد
بی وفا فکر نکردی من بی تو چه می کنم؟
هنوز می سوزاندم ... هنوز
از تنهایی به میان مردم می گریزم و از مردم به تنهایی پناه می برم. . دکتر شریعتی خدایا : مرا در ایمان « اطاعت مطلق بخش تا در جهان عصیان مطلق« باشم.
خسته از این همه بودن . . .
خسته از این همه موندن . . .
خسته از لحظه های باقی مونده . . .
خسته از خاطرات جا مونده . . .
خسته از ضربان این قلب خسته . . .
خسته از بیقراری های این دل شکسته . . .
خسته از تکرار این بغض شبونه . . .
خسته ام از این زمونه . . .
خسته از زمین و زمان . . .
خسته ام از این تن و جان . . .
خسته از یک عمر یکرنگی . . .
خسته ام از تکرار این دلتنگی . . .
خسته از اینجا . . .
خسته از هرجا . . .
خسته ام . . .
خسته از این زندگی . . .
خسته از اینهمه بارندگی . . .
خسته از دلبستگی . . .
خسته ام از اینهمه وابستگی . . .
خسته از این بردگی . . .
خسته ام از اینهمه دلخستگی . . .
من به مهمانی دنیا رفتم:
من به دشت اندوه ،من به باغ عرفان ،
من به ایوان چراغانی دانش رفتم.
رفتم از پله ی مذهب بالا .
تا ته کوچه ی شک ،تا هوای خنک استغنا ،
تا شب خیس محبت رفتم .
من به دیدار کسی رفتم در آن سر عشق .
رفتم ، رفتم تا زن ،تا چراغ لذت ،
تا سکوت خواهش ،
تا صدای پر تنهایی .
