چهطور بهتر زندگی کنیم ؟

بگذارعشق خاصیت تو باشداز خدا پرسیدم:خدایا چطور می توان بهتر زندگی کرد؟
 خدا جواب داد:گذشته ات را بدون هیچ تاسفی بپذیر،با اعتماد زمان حال ات را بگذران و  بدون ترس برای آینده آماده شو.ایمان را نگهدار و ترس را به گوشه ای انداز .شک هایت را باور نکن و هیچگاه به باورهایت شک نکن.زندگی شگفت انگیز است فقط اگربدانید که چطور زندگی کنیدمهم این نیست که قشنگ باشی ، قشنگ اینه که مهم باشی! حتی برای یک نفرمهم نیست شیر باشی یا آهو مهم این است با تمام. توان شروع به دویدن کنی .
 کوچک باش و عاشق... که عشق می داند آئین بزرگ کردنت رابگذارعشق خاصیت تو باشد نه رابطه خاص تو باکسی
موفقیت پیش رفتن است نه به نقطه ی پایان رسیدنفرقى نمی کند گودال آب کوچکى باشى یا دریاى بیکران... زلال که باشى، آسمان در توست

لیلی

خدا گفت: زمین سردش است. چه کسی می تواند زمین را گرم کند؟
لیلی گفت: من.
خدا شعله ای به او داد. لیلی شعله را توی سینه اش گذاشت.
سینه اش آتش گرفت. خدا لبخند زد. لیلی هم.
خدا گفت: شعله را خرج کن. زمینم را به آتش بکش.
لیلی خودش را به آتش کشید. خدا سوختنش را تماشا می کرد.
لیلی گر می گرفت. خدا حظ می کرد.
لیلی می ترسید. می ترسید آتش اش تمام شود.
مجنون سر رسید. مجنون هیزم آتش لیلی شد.
آتش زبانه کشید. آتش ماند. زمین خدا گرم شد.
خدا گفت: اگر لیلی نبود، زمین من همیشه سردش بود.

مملکتی داریم!!

فقط ١% جمعیت دنیا رو داریم، اون‌وقت ٣٠% کشته‌های سوانح هوایی دنیا ایرانی‌اند، مملکته داریم؟

سوار هواپیما بشی انگار سوار عزرائیل شدی؛ اصفانیا راس میگن که دیگه بلیط دوطرفه رفت و برگشت بخری ریسک داره، باید فقط یه‌طرفه خرید که ضرر توش نباشه! مملکته داریم؟

بچه‌ها دور هم جمع شدن مثلا دارن می‌جنگن، بهشون می‌گم اسم چند تا پهلوان ایرانی رو بگین، می‌گن: اسپایدرمن، جومونگ، مختار! مملکته داریم؟

پول شارژ باطری موبایلمون از پول کارت شارژش بیشتر میشه، مملکته داریم؟

پلوپز خریدم، ساخت ایران (نمی‌گم کدوم شهر تا توهین حساب نشه!) روش نوشته «اتوماتیک» ولی توی دفترچه‌اش نوشته: اگه ته‌دیگ قهوه‌ای کمرنگ دوست دارین نیم ساعت، قهوه‌ای پررنگ 45 دقیقه و قهوه‌ای تیره یک ساعت صبر کنین و بعد پلوپز رو خاموش کنین! مملکته داریم؟

بهتـــــربن دوســــت

پیرمرد به من نگاه کرد و پرسید ... چند تا دوست داری؟ ... گفتم چرا بگم ده یا بیست تا... جواب دادم فقط چند تایی

پیرمرد آهسته و درحالی که سرش را تکان می داد گفت:
تو آدم خوشبختی هستی که این همه دوست داری
ولی در مورد آنچه که می گویی خوب فکر کن
خیلی چیزها هست که تو نمی دونی

کردی آهنگ سفر اما پشیمان میشوی

چون به یاد آری پریشانم پریشان میشوی

گر به خاطر آوری این اشک جانسوز مرا

آنچه من هستم کنون در عاشقی آن میشوی

سر به زانو گریه هایم را اگر بینی به خواب

چون سپند از بهر دیدارم شتابان میشوی

عزم هجران کرده ای شاید فراموشم کنی

من که میدانم تو هم چون شمع گریان میشوی

گر خزان عمر ما را بنگری با رفتنت

همچو ابر نوبهاران اشکریزان میشوی

بشکند پیمانه ی صبرم ولی در چشم خلق

چون دگر خوبان تو هم بشکسته پیمان میشوی

بینم آنروزی که چون پروانه بهر سوختن

پای تا سر، آتش و سر تا به پا جان میشوی

مرغ باغ عشقی و دور از تو جان خواهم سپرد

آنزمان بی همزبان در این گلستان میشوی

خسته ام میفهمید؟!

خسته ام میفهمید؟! 
خسته از آمدن و رفتن و آوار شدن.
خسته از منحنی بودن و عشق.
خسته از حس غریبانه این تنهایی.
بخدا خسته ام از اینهمه تکرار سکوت.
بخدا خسته ام از اینهمه لبخند دروغ.
بخدا خسته ام از حادثه صاعقه بودن در باد.
همه عمر دروغ،
گفته ام من به همه.
گفته ام:
عاشق پروانه شدم!
واله و مست شدم از ضربان دل گل!
شمع را میفهمم!
کذب محض است،
دروغ است،
دروغ!!
من چه میدانم از،
حس پروانه شدن؟!
من چه میدانم گل،
عشق را میفهمد؟
یا فقط دلبریش را بلد است؟!
من چه میدانم شمع،
واپسین لحظه مرگ،
حسرت زندگیش پروانه است؟
یا هراسان شده از فاجعه نیست شدن؟!
به خدا من همه را لاف زدم!!
بخدا من همه عمر به عشاق حسادت کردم!!
باختم من همه عمر دلم را،
به سراب !!
باختم من همه عمر دلم را،
به شب مبهم و کابوس پریدن از بام!!
باختم من همه عمر دلم را،
به هراس تر یک بوسه به لبهای خزان!!
بخدا لاف زدم،
من نمیدانم عشق،
رنگ سرخ است؟!
آبیست؟!
یا که مهتاب هر شب، واقعاً مهتابیست؟!
عشق را در طرف کودکیم،
خواب دیدم یکبار!
خواستم صادق و عاشق باشم!
خواستم مست شقایق باشم!
خواستم غرق شوم،
در شط مهر و وفا
اما حیف،
حس من کوچک بود.
یا که شاید مغلوب،
پیش زیبایی ها!!
بخدا خسته شدم،
میشود قلب مرا عفو کنید؟
و رهایم بکنید،
تا تراویدن از پنجره را درک کنم!؟
تا دلم باز شود؟!
خسته ام درک کنید.
میروم زندگیم را بکنم،
میروم مثل شما،
پی احساس غریبم تا باز،
شاید عاشق بشوم!!

هیچ کس ویرانیم را حس نکرد... وسعت تنهائیم را حس نکرد... در میان خنده های تلخ من... گریه

پنهانیم را حس نکرد... در هجوم لحظه های بی کسی... درد بی کس ماندنم را حس نکرد... آن که با

آغاز من مانوس بود... لحظه پایانیم را حس نکرد

فانوس خیال

فانوس خیال لبریز نور شمع

میسوزم و

اشکهایم جاری

اینجا محفل سکوت است

رنگها گم شده اند

کاغذی نیست که بر راهروش بنشینم

و به یاد دل تو  گریه کنم

اشکهایم جاری

به امید فردا  و چراغی دیگر

تا تورا دریابم

دلم تنگ است

خیال مهربان با تو هستم . هیچ کس به تو نخواهد گفت که چقدر دلتنگ
 تو به طلوع ها چشم میدوزم .
آخر کسی به نهایت تنهایی من نمی اندیشد کسی با غربت من
 آشنا و همسفر نیست .
تا کنون کدام نسیم به گوش تو رسیده که ندای تو
   گریسته ولبریز اندوه است ؟
کدام بهار؟کدام گل؟کدام افق؟
 کدام موج؟کدام سحر؟کدام نوا؟کدام شعر؟کداماحساس؟
کدام نگاه؟افسوس پروانه عاشق پیشه من تا خاموشی
 شمع مجنون من راهی نیست .
ابر خاموشی حول انوار عشقم را فرا گرفته است و دیگر مجالی
 برای تابیدن نمیابم.
در کدام بوستان سرگرمی با که اینگونه غافل از ندای قلب منی؟
در کدام بهار سرگرمی
 و این غربت نمناک را بر من نادیده گرفته ای ؟
من خوب میدانم کسی به تو نخواهد که   ندای تو همسفر نسیم تنهایی است
 ندای تو دیگرهمراه و همقدم
 تمام ثانیه های مملو از نیستی است.ندای امیدوار تو هنوز
هم نشسته به روی پله هاست.
همان پله های انتظاربرای دیدن چشمهای مشتاق تو .
لبخندت را برایم حلال کن
 می خواهم جامی از محبت ان لبها بنوشم .
لبخند تویی که در خیالم گنگ  و مبهمی خیالی که از سرمای نا امیدی سرد سرد است.
گرمم کن نمیدانم چه می خواهم بگویم
در تنگ قفس باز است و افسوس که مرغ اوازم شکسته است .
نمی دانم چه میخواهم بگویم
 که که درون سینه ام دردی است خونبار که همچون گریه میگیرد
گلویم غمی آشفته دردی گریه آلود
 

تا..........

تا که بودیم نبودیم کسی                     کشت مارا غم بی هم نفسی
تا که رفتیم همه یار شدند                    خفته ایم و همه بیدار شدند
قدر آیینه بدانید چو هست                    نه در آن وفت که اقبال شکست

اشک گل

هرگز  از یادم نمی رود  رفتن بی وداع تو را

رفتی و برگشتن تو شد  حسرت و اشکهای با مداد گل

اکنون بیا ای صبح ورق نخورده ام

نگذار که با خود به گور برم

آرزوی تماشای آفتاب ....

ای امید دل من کجایی؟

ای امید دل من کجایی
همچو بختم کنارم نیایی
آشنا سوز و دیر آشنایی
یا بلای دل مبتلایی
بیوفا بیوفا بیوفایی
تو غارتگر عقل و هوشی
به آزار جانم چه کوشی
چو نی دارم در جان خروشی
تو غارتگر عقل و هوشی
به آزار جانم چه کوشی
چو نی دارم در جان خروشی
چه خواهم از تو جز نگاهی
چه خواهی از جانم چه خواهی
ندارم جز عشقت گناهی
ندارم جز عشقت گناهی
بر سیه بختی من گواهی
چون دو چشم مستت دل سیاهی
کو به غیر از آغوشت پناهی
آتشی سر کشی فتنه جویی
آفتی خانه سوزی گناهی
عشق من جان من را چه کاهی

ماه من مجلس آرا تویی تو

عشق من شادی افزا تویی تو

روشنی بخش دل ها تویی تو

راحت جان شیدا تویی تو

سر گران از چه با ما تویی تو

خدایا

خدایا گر تو درد عاشقی می کشیدی؛تو هم زهر جدایی را به تلخی می چشیدی

تو هم چون من به مرگ آرزوها می رسیدی؛پشیمون می شدی از این

که عشق رو آفریدی!!!!!!!!!!!!

دلم دریای خون است وپر از امواج بی ساحل

خسته ام از این همه فریاد اما بی جواب
تا سحر بیداری و نالیدن از بخت خراب

خسته ام از تیرگی از این سراپا کهنگی
خسته ام از بودنم از بی کسی سرودنم

خسته ام!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

کاش

به راستی چه سخت است خندان نگهداشتن لبها
در زمان گریستن قلبها
و تظاهر به خوشحالی در اوج غمگینی
و چه دشوار و طاقت فرساست
گذراندن روزهای تنهایی
در حالی که تظاهر می کنی هیچ چیز
برایت اهمیت ندارد
اماچه شیرین است در خاموشی و خلوت
به حال خود گریستن

کاش بر ساحل رودی خاموش ، عطر مرموز گیاهی بودم
چون بر‌آنجا گذرت می‌افتاد به سروپای تو لب می‌سودم
کاش چون نای شبان می‌خواندم به نوای دل دیوانه تو
خفته بر هود مواج نسیم می‌گذشتم زدر خانه تو
کاش چون پرتو خورشید بهار سحر از پنجره می‌تابیدم
ازپس پرده لرزان حریر رنگ چشمان تورا می‌دیدم
کاش چون آیینه روشن می‌شد دلم از نقش تو و خنده تو
کاش چون برگ خزان ، رقص مرا
نیمه شب ماه تماشا می‌کرد
در دل باغچه خانه تو  

رویا

بی قرارم بی قرارم بی قرار

خسته ام از لحظه های انتظار

بی قرار از این سکوت بی دلیل

مانده ام در باغهای بی بهار

با تو خواهم گفت ای معنای عشق

از شکوفه از شکوه چشمه سار

با تو حرفی دارم از امیدها

از صدای لحظه های ماندگار

تو روانی پاکتر از آبها

سبزتر از باغهای بی شمار

تنها عاشقم

نه محتاج نگاهی هستم که بلغزد بر من

و نه آشفته حالی که در خویش گمشده باشد

تنها عاشقم !

عاشقی بی پروا

که تمام هستی اش را فدای عشق کرده

و عشق را با همه دردهایش با جان و دل خریده است

عاشقی که وقتی دروازه قلبش را به روی هستی گشود

عشق بی محابا به او پناه اورد و تا ابد همان جا ماند

تنها عاشقم !

عاشقی که اگر لحظه ای یاد عشق نکند

می شکند

لحظه ای از دل ننویسد

می پوسد

و اگر عشق را از قلب پاکش بگیرند

می میرد

تنها عاشقم !

عاشقی که تمام لحظه هایش یاد توست

و بودن و نفس کشیدنش به خاطر وجود توست

حال که خود عشق به سراغ قلبم امده

دیگر به دنبالش نمی گردم

حال که امید و آرزوهایم را در بر گرفته

دیگر نا امید نمی شوم

شراب عشق را می نوشم

مست می شوم

مرا ،

دلم را ،

هر چه بادا باد ...

چون گناهی ندارم ،

تنها عاشقم ...

خدایا..........

دایا معجزه کن همچو زمانی که نوزاد گریان را

 در آغوش مادرش جای دادی.چو زمانی که خار راهمسایه

                             گل کردی. 

         یا شیشه را به وجود سنگ عادت دادی.  

     معجزه کن چو زمانی که اتش را بوی گلستان بخشیدی

      یاهمچو روزی که فرعون را مغلوب عصا کردی               

       کنون خشکیده ریشه امیدم غرق شده کشتی رویاهایم     

           شنیدم که یاد تو معجزه می کند.

                       معجزه کن خدایا.

من و غروب جاده

دیدم دلم گرفته
هوا ی گریه دارم
تو این غروب غمگین
دور از رفیق و یارم
*

دیدم دلم گرفته
دنیا به این شلوغی
این همه آدم اما
من کسی رو ندارم
**

دیدم غروبه اما
نه مثل هر غروبی
پهنا ی آسمونو
هرگز ندیده بودم
از غم به این شلوغی
***

دیدم که جاده خسته س
از اینکه عمری بسته س
اونم تموم حرفاش
یا از هجوم بارون
یا از پلی شکسته س
اونم تموم راههاش
یا انتها نداره
یا در میونه بسته س
****

من و غروب و جاده
رفتیم تا بی نهایت
از دست دوری راه
یکی نداشت شکایت
*****

گم شدیم از غریبی
من و غروب جاده
از بس هوا گرفته
از بس که غم زیاده
******

پر از غبار غم بود
هر جا نگاه میکردی
کی داشت خبر که یک روز
میر ی که برنگرد ی

ما زفردا نگرانیم

ما ز فردا نگرانیم
که فردا چه کنیم
زیر این بار گرانیم
که جان را چه کنیم
تو ز من ثانیه هایی
که نه از آن من است میخواهی
آتشی را که
نه در جان من است میخواهی
*

روزگار ، روز مرا پیش فروشی کرده
دل بیدار مرا پیر خموشی کرده
هیچ در دست ندارم که به تو عرضه کنم
چه کنم نیست هوایی که دلی تازه کنم
**

قصد من نیت آزار نبود
جنس من در خور بازار نبود
جنسم از خاک و دلم خاکی تر
روح من از تو ز من شاکی تر
جنسم از رنگ طلا بود و نه از جنس طلا دل گرفتار بلا بود و سزاوار بلا