من اگر غمگینم،من اگر مسکینم

من اگر غمگینم،من اگر مسکینم

من اگر داغ بزرگی به دل خود دارم

من اگر راه خوشی نسپارم،من اگر خنده تلخی کردم

من اگر غصه عشقی خوردم

من اگر تنهایم،همه از دست دل است

من به صد قافیه ی تنهایی،من به هر قافله شیدایی

من به هر قاصدک رسوایی،من به هر شاپرک لیلایی

درد اندوه دلم را گفتم

من به هر کوچه خلوت که رسم،من به هر خانه الفت که رسم

من به هر دست محبت که رسم،من به هر چشم عنایت که رسم

زودتر از گل سرخ،دل به او می بندم

وچه بی حاشیه بود،شعر تنهایی من

وچه بی قافیه بود،نظم شیدایی من

ومن دل خسته،که دلم بشکسته

سر رفتن دارم

آری من خواهم رفت

به همان مقبره خاکی لیلا گونم،به همان مقتل قلب خونم

می روم شاید همین ثانیه ها

می روم آنجا که،کس ز من نام نمی خواهد هیچ

می روم آنجا که،کس نخواهد پرسید که گذشته چه شده است

می روم آنجا که،کس نمی گوید پدرت کیست

قبیله ات به کجاست

می روم آنجا که،کس نمی بیند غم تنهایی در خویش

می روم آنجا که ،دل از غصه نمی گیرد هیچ

می روم آنجا که ،قاصدک خوش بخت است

می روم آنجا که،هر گدایی، بر سر یک تخت است

می روم آنجا که ،عاشقی ننگین نیست

می روم آنجا که،جرم دل سنگین نیست

می روم آنجا که،سر هر پیچک خود،گل دارد

می روم آنجا که ،ته هر دره خود ،پل دارد

می روم آنجا که،همه عاشق هستند

می روم آنجا که،همه جز تو هستند

می روم آنجا که،تو دگر نتوانی

دل ز من بستانی

می روم آنجا چون،تو مرا رنجاندی

و دلم را راندی

می روم تا دگر،نتوانی

که مرا سخره کنی

و همه خواهش احساسم را ،مثل یک کاغذک چرک نویس

تو به دست دل خویش،باز هم پاره کنی