آرامش خیال
مپرس حال مرا روزگار یارم نیست .. جهنمی شده ام هیچ کس کنارم نیست .. نهال بودم و در حسرت بهار ولی درخت می شوم و شوق برگ و بالم نیآرامش خیال
مپرس حال مرا روزگار یارم نیست .. جهنمی شده ام هیچ کس کنارم نیست .. نهال بودم و در حسرت بهار ولی درخت می شوم و شوق برگ و بالم نیدرباره من
دختری آروم و مهربون و صادق و رک...اگه یکی با احساساتم بازی کنه داغون میشم...به اصول و اعتقادات پایبندم و اعتقاداتم رو با هیچی عوض نمیکنم...متعهد و مسولیت پذیرم....همیشه سعی میکنم با همه با مهربونی رفتار کنم....دلم نمیخواد کسی ازم برنجه...خیلی صبورم و تحملم در برابر مشکلات زیاده ...از دروغ و حسادت و بی ادبی و خیانت بیزارم و توو زندگیم فقط دنبال یه آرامش قشنگ و همیشگی ام....
عاشق شعرم مخصوصا شعرهای
دکتر علی شریعتی
سهراب سپهری
حمید مصدق
جبران خلیل جبران
دکتر علی شریعتی میگه:
کسی را که دوست داری دوستت ندارد...کسی که تو را دوست دارد تو دوستش نداری...اما کسی که تو دوستش داری و او هم دوستت دارد به رسم و آئین زندگانی به هم نمی رسند و این رنج است...زندگی یعنی این...
و مورد سوم سخن دکتر شریعتی بزرگترین رنج زندگی لیلی ست...
خـاطرمـان بـاشــد شـاید سـالها بعـد در گـذر جــاده ها بی تفـاوت از کنـار هم بگــذریم و بگوییــم ایـن غـریبه چــقدر شبیــه خــاطراتم بــود...
ای مسافر ای جدا ناشدنی گامت را آرام تر بردار از برم آرام تر بگذر تا به کام دل ببینمت بگذار از اشک سرخ گذرگاه ت را چراغان کنم ای مسافر بیا که جاده ی احساس چشم انتظار قدم های مهتابی تو در تاریکی شب است...
ادامه...
روزانهها
همهدستهها
جدیدترین یادداشتها
همهنویسندگان
- لیلی 692
بایگانی
- مهر 1398 1
- آبان 1397 1
- مهر 1397 1
- مهر 1396 1
- شهریور 1396 1
- مرداد 1396 2
- تیر 1396 4
- خرداد 1396 1
- اردیبهشت 1396 1
- فروردین 1396 2
- بهمن 1395 4
- دی 1395 5
- آذر 1395 7
- آبان 1395 4
- مهر 1395 16
- شهریور 1395 11
- مرداد 1395 12
- تیر 1395 1
- مهر 1394 1
- مهر 1393 1
- اردیبهشت 1393 1
- بهمن 1392 1
- دی 1392 3
- آذر 1391 21
- آبان 1391 10
- مهر 1391 17
- شهریور 1391 29
- مرداد 1391 64
- تیر 1391 66
- خرداد 1391 56
- اردیبهشت 1391 89
- فروردین 1391 64
- اسفند 1390 19
- بهمن 1390 26
- دی 1390 15
- آبان 1390 14
- مهر 1390 13
- شهریور 1390 13
- مرداد 1390 20
- خرداد 1390 6
- اردیبهشت 1390 11
- فروردین 1390 11
- اسفند 1389 26
- بهمن 1389 20
آمار : 127371 بازدید
Powered by Blogsky
لیلی
چهارشنبه 7 دی‌ماه سال 1390 ساعت 03:17 ب.ظ
اونجا هم بدتر از اینجا
آسمان همه شان یک رنگ است
شب آرامی بود
می روم در ایوان، تا بپرسم از خود
زندگی یعنی چه؟
مادرم سینی چایی در دست
گل لبخندی چید ،هدیه اش داد به من
خواهرم تکه نانی آورد ، آمد آنجا
لب پاشویه نشست
پدرم دفتر شعری آورد، تکیه بر پشتی داد
شعر زیبایی خواند ، و مرا برد، به آرامش زیبای یقین
با خودم می گفتم
زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست
زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست
رود دنیا جاریست
زندگی، آبتنی کردن در این رود است
وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم
دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟
هیچ!!!
با مدادم که به دستان تو سر باخته است
مینویسم غم آن زار که جان باخته است
مینویسم که بدانی نفسی گرچه گریخت
نفس دیگر مان بهر بقا تاخته است
مینویسم که بدانند همه مردم شهر
نسل ما بستر خود کوه بلا ساخته است
مینویسم که دگر طاقت جانبازی نیست
بهر آسایش این ملک که ره ساخته است؟
مینویسم که بجای گًل این باغ دریغ
باغبان ، خار نسیب دگران ساخته است
مینویسم همه درد است زمان در پس هم
مرحم درد ، طبیب است که جان باخته است
دوستانم همه رفتند نماندست نفسی
فاش ، افسوس که این کودک ناخواسته است
کوه درد است سراسر سخن و نیست گریز
درد ایام و زمانست که این ساخته است