افسوس

هوای دلم هوای بی بارانیست 

میان ازدحام آدمیان کسی به یادم نیست  

دل زمین خشک است  سر تا سر قحطی

آسمانیان چشم انتظارند

اما حیف که خورشید مستقیم می بارد و

از تابش باران خبری نیست که نیست

کاش می آمد خبری از دل سنگین ابرها

می آمد خبری از ریزش توام نم نم ها و غم ها

اما حیف که خورشید مستقیم و بی امان می بارد

آری مدام ذکر افسوس دارم بر لب

چند روزیست شب نشده 

شبها گم شده اند کوچه ها هم بی عبور

دلم بی حد گرفته است

اشکهایم منتظران آمدنت هستند

چشمهایم از شوق وصالت مستند

دستهایم مثال پیاله ای به سوی آسمان

ولی دریغ از قطره ی شبنم  خیسی نمنم     شانه ی مهربان یک همدم

کاش می فهمید کسی حالم را

تا می گشادم برایش بالم را

می خواهم کسی را تا که با او خیس شوم

می خواهم کسی را تا  زیر باران با او نیست شوم

چه زیباست رسم خیس شدن رسم نیست شدن

ولی افسوس