زندگی به مرگ گفت:

زندگی به مرگ گفت : چرا آمدن تو رفتن من است ؟

         چرا خنده ی تو گریه ی من است ؟ مرگ حرفی نزد!!!

         زندگی دوباره گفت : من با آمدنم خنده می آورم

      و تو گریه من با بودنم زندگی می بخشم و تو نیستی

     مرگ ساکت بود زندگی گفت : رابطه ی من و تو چه احمقانه است !!!

      زنده کجا ، گور کجا ؟ دخمه کجا ، نور کجا ؟ غصه کجا ، سور کجا ؟

             اما مرگ تنها گوش می داد زندگی فریاد زد :

     دیوانه ، لااقل بگو چرا محکوم به مرگم ؟؟؟ و مرگ آرام گفت :

    تا بفهمی که تو و دیوانگی و عشق و حسرت چه بیهوده اید...