آزارم میدهد آن منظره که مادری کودکش را سیلی میزند
ولی کودک باز هم دامانش را رها نمیکند
کجاست آن قاضی تا حکم کند که
سرچشمه محبت کودک است یا مادر....!
برای بعضـــی دردها نه میتوان گریــــــه کَــرد...
نه میتوان فریــــــآد زد :
برای بعضـــی دردها
فقـــط میتوان
نگــــاه کَرد
و بی صـــــدا شکست . . .
لعنت به همه ی قانون های دنیا
که در آن شکستنِ دل
پیگردِ قانونی ندارد.
خدایا خسته
از زنده بودن...
ازدلتنگی...
ازانتظار...
ازشعر...
ازنوشتن...
از این جان بیرمق
که اسیر تن خسته اس
کجاســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت رحمت خدایی ات...!!!
آدم ها همه می پندارند که زنده اند؛
برای آنها تنها نشانه ی حیات؛
بخار گرم نفس هایشان است!
کسی از کسی نمی پرسد : آهای فلانی!
از خانه ی دلت چه خبر؟! گرم است؟ چراغش نوری دارد هنوز؟ ......
به دنبال خدا نگرد...
خدا در بیا بانهای خالی از انسان نیست ...
خدا در جاده های تنهای بی انتها نیست ...
خدا در مسیری است که به تنهایی آن را سپری می کنی نیست ....
برای کنار هم گذاشتن واژه ها٬
دست قلمم بیش از آنچه فکر کنی خالی است …
و بیش از آنچه فکر کنی احساس می کنم به نوشتن مجبورم !
شاید این هم خاصیت ِ داشتن این صفحه ی مجازی است ؛
میان جاده که می آمدم ، سرم پر از فکر بود
فکرهایی از آن دست که به هر نیمه ای که می رسیدم
احساس می کردم بیش از این رخصت پیش رفتن ندارم
چیزهایی مثل ِِ
آینده
رفتن
ماندن
حالا اما اندیشه ای نیست برای به واژه آوردن
به خانه می رفت
با کیف و با کلاهی که بر هوا بود
چیزی دزدیدی؟ پدرش گفت..
دعوا کردی باز؟ مادرش پرسید..
وبرادرش کیفش را زیر و رو می کرد
در پی آن چیز که در دل پنهان کرده بود..
تنها مادر بزرگش دیده بود
شاخه گل سرخی را در دست فشرده کتاب هندسه اش
و خندیده بود..
حسین پناهی
به رسم شهر دلتنگم نگاهم را زیارت کن
نگاه پرنیازم را به چشمانت تو دعوت کن
تو می گفتی اگر رفتم حلالم کن غمی دارم
برو باشد ولی من هم خدا و عالمی دارم
برو باشد ولی شب ها اگر دیدی بد آهنگ است
بدان من گریه می کردم ،از دنیا دلم تنگ است
من از دنیا گله مندم که از مهر تو کم دارم
ببین یک خواهشی دارم مرا در خود کمی حل کن
نگو رفتن خداحافظ، کمی دیگــر معطــل کن
این جا رسم عجیبی حاکم است..
بغضت که می گیرد...
همه تبر به دست ...
با تمام وجود ضربه میزنند..
تا که اشکت را در بیاورند...
گاهی ...
حتی نباید خنده کنی...
اینجا...
گاهی لبخند..
بهایش دهان پر از خون است..
میدانی...
مثل دیگران بشوی بهتر است...
خنده هایت و بغض هایت..
باید حسابگرانه باشد...
از سر دلتنگی ...گریه هم نکن...
این روز ها جواب نمیدهد...
این روز ها نه سکوت جایز است...
نه فریاد دردی را دوا می کند...
مانده ام...
بین دوراهی ...عقل و احساس...
که گر سکوت کنم...
گرگ ها حمله میکنند...
و گر فریاد بزنم...
حرمتی...هر چند که ظاهری...
باقی نمی ماند..
اگر خواستی بدانی که چقدر ثروتمندی ،
هرگز پول هایت را نشمار ،
قطره ای اشک بریز . . .
و دست هایی که برای پاک کردن اشکهایت می آیند را بشمار . . .
این است ثروت واقعی . . .
دلباخته سفر بود اما همسفر نداشت
حکایت کسی است که زجر کشید اما زجه نزد زخم داشت و ننالیدگریه کرد اما اشک نریخت
حکایت من حکایت کسی است که پر از فریادبود اما سکوت کردتا همه صداها را بشنود
حکایت تو حکایت کسی است که عاشق دریا بود اما هیچ وقت نفهمید قایق دارد
دلباخته سفر بود اما هیچ وقت نفهمید همسفر دارد
زجر کشید اما نمیدونست که زجه هاش را یکی دیگه میزنه
زخم داشت ناله هاش را یکی دیگه میزد
گریه کرد اما هیچ وقت نفهمید که یکی زودتر از اون گریه کرده و اشک ریخته
پر از فریاد بود اما سکوت کرد و هیچ وقت نفهمید یکی دیگه هست که تو اوج سکوت صداش را بشنوه
من هم
نه راه پس نه راه پیش
تنها
دلمرده
از لحظه ای که تنها شدم
هیچ چیز تهی شدنم را پر نکرد
تو
ابتدا تو
انتها تو
معبود تو
خطوط ،معنی،رنگ ، بوم ،دوردست نیلی صاف آسمان ، امید
تو بودی
نازنین تو بودی
چرا شکستی
چرا وقتی من اتوبوسی میبینم پر از مسافر
هنوز روحم پرواز میکند
پر از شوق میشوم
و چرا
چشمانم پر از اشک...
هنوز
نشسته ایم تا اجابت کنی
منتظر تا معجزه ای از سوی تو
دیگر بار
نشانه ای به ارمغان آورد
من به سوی تو می آیم
من دست در دستان مهربان ابرهای پلکهایم میگذار
نیازم اجابت میشود
میبارم ،میبارم ، هر شب
هرروز
برای آنکه دور است از این روزها
از
من ،از مریم ،
از امید
از آرزو هام
چه بیهوده مینویسم
برایش
شاید یکروز
شاید بخواند
من می دانم
دلم تا همیشه در وسط ترین
نقطه ی زندگیت جا مانده است ...
جایی بین خواستن و نخواستن ...
جایی بین بودن و نبودن ...
جایی بین رفتن و نرفتن ...
جایی بین ....... این نقطه های خالی ...
جا مانده ام
آرامش خیال مرا به هم زده است
هوای تو که دوباره به سرم زده است
راز دل مرا بر ملا کرده اشکی که
روی گونه های کبودم قدم زده است
هر قدر دلتنگتر می شوم کمتر اشک می آید
انگار یکی چشمهای مرا سم زده است
چین و چروک های موازی روی پیشانی ام
نشانه های پیری مرا رقم زده است
در اضطراب حضور تو من چقدر لرزانم
شبیه موج زلزله ای که به بم زده است
نیستی و من اینجا فقط افسوس میخورم
دندان من چه زخم ها که بر لبم زده است!
ای کاش همه به جایی برسیم که هر روز بگیم :
ای فردا هر چه می توانی کن ، که امروز
را به تمامی زیسته ام ...!
بیا این بار جای دیگری قرار بگذاریم،
برای با هم بودن،
جایی جز خیالم...!!!
امروز دلم دوباره شکست….
از همان جای قبلی…!
کاش می‌شد آخر اسمت نقطه گذاشت تا دیگر شروع نشوی….
کاش می‌شد فریاد بزنم…
پایان!
دلم خیلی گرفته!….
اینجا نمی‌توان به کسی نزدیک شد!
آدمها از دور
دوست داشتنی ترند!
