صدای دل

مردم اغلب بي انصاف, بي منطق و خود محورند
ولي آنان را ببخش

اگر مهربان باشي تو را به داشتن انگيزه هاي پنهان متهم مي کنند
ولي مهربان باش


اگر موفق باشي دوستان دروغين ودشمنان حقيقي خواهي يافت
ولي موفق باش

اگر شريف ودرستکار باشي فريبت مي دهند
ولي شريف و درستکار باش


آنچه را در طول ساليان سال بنا نهاده اي
شايد يک شبه ويران کنند
ولي سازنده باش

اگر به شادماني و آرامش دست يابي
حسادت مي کنند
ولي شادمان باش


نيکي هاي درونت را فراموش مي کنند
ولي نيکوکار باش


بهترين هاي خود را به دنيا ببخش
حتي اگر هيچ گاه کافي نباشد

ودر نهايت مي بيني هر آنچه هست
همواره ميان “تو و خداوند” است
نه ميان “تو و مردم”

labkhandezendegi.com

”شجاعت یعنی چه؟”

محصلی در قبال این موضوع فقط نوشته بود :

” شجاعت یعنی این ”

و برگه ی خود را سفید به ممتحن تحویل داده بود و رفته یود ! اما برگه ی آن جوان دست به دست دبیران گشته بود و همه به اتفاق و بدون …استثنا به ورقه سفید او نمره ۲۰ دادند

فکر میکنید اون دانش آموز چه کسی می تونست باشه؟
.

. !!دکتر شریعتی!!!

newarabic.persianblog.ir

دعواها و نزاع‌ها همیشه از سر ابهام و نامعلوم بودن برمی‌خیزند، چای را با اطمینان در استکان شفاف بنوشید.

هیچ‌گاه ما فریب رنگ چای توی استکان شیشه‌ای را نمی‌خوریم. وقتی لیوان یا استکان چای، شیشه‌ای باشد و شیشه‌اش شفاف و روشن باشد، چای همان رنگی را دارد که ما می‌بینیم. اما چای توی فنجان چینی رنگی غیر از آن دارد که می‌بینیم. بعد از آنکه چای فنجان را سر کشیدیم، خواهیم فهمید چای کم‌رنگ بوده است و هنوز دم نکشیده است. وقتی برای‌مان رنگ چای و دم کشیدن آن اهمیت دارد، باید چای را در استکان شفاف بنوشیم.

داستان روابط و داد و ستدهای ما با دیگران نیز همین‌گونه است. وقتی رابطه‌ای و معامله‌ای از همان نخست شفاف باشد، احتمال فریب و نزاع‌های بعدی کم‌تر می‌شود. آدم‌ها وقتی وارد دعوا می‌شوند که بتوانند خودشان را حق نشان دهند. جایی که همه چیز روشن باشد، فریبی رخ نمی‌دهد؛ زیرا فریب‌کار بستری برای فریب ندارد. ابهام نخستین مرحله و مهم‌ترین مقدمه‌ فریب است. وقتی فنجان چینی باشد، می‌توان چای کم رنگ را جای چای خوش‌رنگ به دیگری نوشاند.

ما بسیار در دام تعارفات می‌افتیم. خیلی ساده و با احترام می‌توان قبل از انجام یک معامله، قیمت و نوع کار و زمان کار را تعیین کرد. وقتی می‌خواهیم سوار تاکسی شویم، همان اول قیمت را بپرسیم، حتی اگر گفته شود «با هم کنار می‌آییم» یا «ناراضی نمی‌روید» باز تسلیم نشده‌ایم. وقتی ابهام باشد، حتی اگر قیمت عادلانه باشد، کسی هست که احساس کند فریب خورده است. چای درون فنجان چینی، حتی اگر خوش‌رنگ و خوش‌دم باشد، اما کسی که سر می‌کشد این احتمال را می‌دهد که خوش‌رنگ نباشد.

با چند کلمه ساده، می‌توان این تصور را که شفاف بودن ابتدایی مخالف احترام گذاشتن به دیگری است، از بین برد. مطمئناً این کلمات بسیار محترمانه‌تر از کلماتی است که پس از نزاع احتمالی آخر گفته خواهد شد. دعواها و نزاع‌ها همیشه از سر ابهام و نامعلوم بودن برمی‌خیزند. چای را با اطمینان در استکان شفاف بنوشید.

دو نوع «دوست» بیشتر وجود ندارد: نوع اول، دوستانِ دوران خوشی‌اند. نام علمی این نوع، دوزیستان است! و نوع دوم ــ که البته محققان اعتقاد دارند گونه‌ای است کمیاب و نادر و در پاره‌ای اوقات، حتی در حال انقراض ــ دوستانِ دوران سختی‌اند. نام علمی این نوع، سخت‌دوستان است!
ــ دوزیستان در مجمع‌الجزایر ِ «کجا بیشتر به نفعم است»

دوزیستان دو دوره‌ی حیات دارند: وقتهایی آن‌قدر عظیم‌الجثه‌اند که به راحتی با چشم غیرمسلح به دید می‌آیند؛ وقتهایی هم چنان ریز می‌شوند که با چشم کاملاً‌ مسلح هم، نه.

دوزیستان را در سواحل تفریح و هر وقت گعده باشد پایه‌ایم، مجمع‌الجزایر کجا بیشتر به نفعم است، در وزش بادهای موسمی کِی و با کی به‌ام خوش می‌گذرد، و در آبهای بی‌دردسری می‌توان یافت. این دوستان را وقتهایی که به مشکلی بخوری و کمکی بخواهی، اصلاً پیدا نمی‌کنی؛ مگر اینکه مشکلت را جوری حل کنی و هوس سفر و گشتن کنی با رفقا. آن وقت دوزیستان را دور و برت خواهی یافت که رو به قبله قربانت می‌شوند.
ــ سخت‌دوستان هیچ وقت پوست‌اندازی نمی‌کنند
سخت‌دوستان همه جا هستند، یکرنگ‌اند و تحتِ هیچ شرایطِ مساعد یا نامساعدِ محیطی، رنگ عوض نمی‌کنند. تحقیقات نشان داده که سخت‌دوستان پوست‌اندازی هم نمی‌کنند؛ همانند که همیشه بوده‌اند و در با تو بودن، فرقی بین خوشی و ناخوشی و راحتی و سختی‌ات قائل نمی‌شوند.
اما خب، تعدادشان انگشت‌شمار است. باید گشت تا یکیشان را پیدا کرد!
ــ از کجا بفهمم که دوست من دوزیست است یا سخت‌دوست؟
شرایطی پیش بیاور و دوستت را با این سه آزمایش طرف کن:
1. از او مالی بخواه.  ببین مِن‌مِن می‌کند، بهانه‌های الکی می‌آورد یا نه.
2. مالی، چیزی از خودت را مدتی دستش بده.  ببین امانت‌دار خوبی هست یا نه.
3. رفتار او را در سختی‌ها و اتفاقاتِ ناخوشایند بسنج.  یکیش، همان وقتها که گرفتاری‌ای برایت پیش می‌آید؛ ببین تنهات می‌گذارد یا نه. یا وقتهایی که برای خودش مشکلی پیش می‌آید؛ ببین صبر دارد یا در گوش زمین و زمان ناله و نفرین می‌کند. حتی سفارش کرده‌اند دوربین بگذار و یکی دوبار، با رندی، موقعیت‌هایی پیش بیاور که بتوانی از عصبانی شدن یا نشدنش عکس بگیری! اگر رفیق راستی با تو باشد، از کوره در نمی‌رود و رفاقتش را به هم نمی‌زند.

http://5rooz.com

با خندیدن زیاد هضم غذا بهتر انجام می‌شود و کمتر سرما می‌خورید. 

هر زمان که می‌خندید، بدن شما سروتونین آزاد می کند که انتقال دهنده‌ای عصبی است و باعث می‌شود احساس خوبی داشته باشید. ممکن است به طرز احمقانه‌ای ساده به نظر برسد، اما طبق گزارش، افراد خنده‌رو و آنان که زیاد می‌خندند شادتر هستند. سروتونین علامتی در بدن ماست که نشان می‌دهد همه چیز به خوبی در بدن جریان دارد. هرچه بیشتر به دیگران لبخند بزنید و روی خوش نشان بدهید، دیگران هم به شما لبخند می‌زنند و و خنده‌رو بودن به تدریج در شما به صورت یک عادت رشد می‌کند و باعث می‌شود لحظات خوشی در زندگی شما به وجود بیاید و در نهایت به شما کمک می‌کند که به صورت دائم سطوح خوشحالی خود را ارتقاء ببخشید.

خندیدن باعث می‌شود سروتونین و اندروفین ترشح شود. ترشح این هورمون‌ها باعث تقویت سامانه دفاعی بدن می‌شود و به بدن در دفع سموم کمک می‌کند. به کمک خندیدن زیاد هضم غذا بهتر انجام می‌شود، کمتر سرما می‌خورید و آنفولانزا به ندرت سراغ شما می‌آید. علت آن هم ترشح مواد شیمایی است که باعث می‌شود احساس خوبی داشته باشید.

در دوهای استقامت تنها کسی که باید بر آن غلبه کرد، خود است؛ کسی که قبلا بوده‌اید!

عاملی که بیش از هرچیز به اکثر دوندگان انگیزه می‌دهد، هدف شخصی است: برای نمونه رسیدن به یک حد نصاب تازه و شکستن رکورد خود. مادامی که یک دونده بتواند دست به رکورد شکنی بزند از کار خود خوشنود خواهد بود. در غیر این صورت چنین احساسی سراغ او نخواهد آمد. حتی اگر نتواند به حد نصاب مورد نظر خود برسد. تا زمانی که از نتیجه کار خود رضایت داشته باشد- که شاید در زمان مسابقه هم منجر به کشف مهمی درون خود او شده باشد- به هدف خود رسیده است و احساسی امیدوارانه و خوشایند تا مسابقه بعد به او انگیزه خواهد داد.

این قاعده در حرفه خود من نیز مصداق دارد. در رمان نویسی نیز، تا جایی که من می‌دانم، مسئله‌ای به نام برد و باخت مطرح نیست. شاید فروش نسخه‌های فراوان از یک رمان، اهدای جایزه‌هایی به آن و ستایش‌های منتقدان، ملاکهایی برای موفقیت آن کتاب در جهان ادبیات تلقی شوند ولی در نهایت هیچ یک از این موارد اهمیتی ندارد. نکته اساسی آن است که آیا نوشتار به ملاکهایی که نویسنده برای خود تعیین کرده دست یافته است یا نه. ناکامی در دستیابی به ملاکها و معیارها موضوعی نیست که بتوان به راحتی توضیحش داد. وقتی پای دیگران درمیان باشد، آدم همیشه می‌تواند یک توضیح مجاب کننده ارائه دهد ولی او که نمی‌تواند سر خودش کلاه بگذارد. از این منظر، نوشتن یک رمان و دویدن تا آخر خط مسابقه ماراتن شباهتهای بسیاری با یکدیگر دارند.

اساسا یک نویسنده محرکی درونی و خاموش دارد و در پی کسب تایید از بیرون نیست. دویدن از دید من هم تمرین است و هم استعاره. من با دویدن هر روزه و شرکت در مسابقات مختلف ذره ذره ملاکها را بالاتر می‌بردم، و با شفاف کردن هر مرحله از کار درواقع خود را ارتقا دهم. دلیل تلاش هر روزه من همین بوده است که دست کم سطح کار خود را بالاتر ببرم. خودم می‌دانم که دونده بزرگی نیستم، از هیچ نظر. معمولی هستم و شاید حتی بتوان گفت: متوسط. ولی مسئله آن نیست  نکته مهم این است که آیا می‌توانم از دیروز بهتر باشم یا نه. در دوهای استقامت تنها کسی که باید بر آن غلبه کرد، خود است؛ کسی که قبلا بوده‌اید!

نویسنده: هاروکی موراکامی

http://5rooz.com

یک جاده عریض و طویل که نه ابتدایش معلوم است نه انتهایش، تا چشم کار می‌کند بیابان است هر از گاهی بوته‌ خاری، گوشه‌ای روییده است. اغلب ماشین‌هایی که از این جاده عبور می‌کنند کامیون‌های باری هستند. شاید منطقی نباشد یک نفر تک و تنها کنار این جاده راه برود، بنشیند، استراحت کند و دوباره راه برود...

فردی که ناامید است از همه چیز دل می‌بُرد و می‌نشیند و گوشه‌ای و فقط منتظر اتفاقات میماند تا به دنبال‌اش بیاید. او هم کمی بالا و پایین می‌کند تا ببیند به نظر خودش می‌تواند با مشکل به وجود آمده بجنگد یا نه؟! ناامیدی مثل مواد شوینده حافظه‌ مثبت ما از خودمان را پاک می‌کند و فقط نیم‌رخ منفی ما را به  ما نشان می‌دهد. زمان که بگذرد هدف‌های مهمی که مد نظر بوده هم به فراموشی سپرده می‌شود و انسان بی‌هدف هم که انگیزه برای هیچ کاری ندارد. کم‌کم شاید به این سوال فکر کند که اصلا زندگی برای چه؟ چه هدفی پشت زنده بودن هست؟ و همین طور سر کلاف منفی بافی را می‌گیرد و آن را تا انتها دنبال می‌کند بی هیچ هدفی!

ناامیدی درست مثل بیابانی است که یک جاده از آن می‌گذرد و فرد نا امید عابر سرگردانی است در این برهوت که انتظار هیچ چیزی را ندارد و فقط کلاف منفی‌ش را دنبال می‌کند، کلاف که کامل باز شود، احساس می‌کند همه چیز تمام شد! می رود می‌ایستد وسط جاده و منتظر حادثه‌ای می‌ماند..

نویسنده: مریم حدادی

http://5rooz.com

تعداد کمی از این نکته آگاهند که زندگی نباید سخت باشد. خیلی‌ها فکر می‌کنند که باید بجنگند و سخت تلاش کنند اما این طور نیست. تو می‌توانی به زندگی اجازه بدهی که روی خودش خود را آشکار کند و شکوفا شود.

نکته مهم این است که باید روی چیزهایی که می‌خواهی، تمرکز کنی و کاری را که برای آشکار شدن آنها لازم است، انجام بدهی و به این فرایند اعتماد کنی.

بله! زندگی می‌تواند سخت هم باشد اما می‌تواند ساده هم باشد.

تفاوت در این است که چیزهایی را که اتفاق می‌افتد چگونه و از چه دیدگاهی نگاه می‌کنی.

اگر فکر می‌کنی که دوی استقامت کار سختی است حتما همین طور خواهد بود. اما اگر از دویدن لذت ببری و فکر کنی دوی استقامت می‌تواند برایت لذت بخش باشد، دویدن برایت ساده خواهد بود.

البته که لازم است تلاش کنی و نفس نفس بزنی و عرق بریزی، اما از همه آنها هم لذت می‌بری.

درست مثل همه چیزهای دیگر، انتخاب با خودت است.

5rooz.com

عکاس زاویه دید خود را در یک چارچوب مشخص می‌کند تا توجه شما را به عناصر مورد نظر جلب کند.

هیچ چیز در زندگی مطلق نیست. همه چیز تحت تاثیر دیدگاه شما قرار دارد؛ یعنی روشی که به طریق آن جهان را حس می‌کنید؛ معانی خاصی که به آنچه می‌بینید می‌بخشید، پایه و اساس دیدگاه شماست و یا قالب و چارچوبی که برای خود ساخته‌اید و همه چیز را در آن می‌بینید. یکی از رموز حفظ شادی استفاده از قالب خودتان است تا مطمئن شوید که در زمانهای سختی با منابع شادی خود در ارتباط هستید.

پس از سالها کار کردن با افرادی که حوادث وحشتناکی را پشت سر گذاشته بودند متوجه شدم قالبی که برای خودشان ساخته‌اند باعث شده قدرت حیرت انگیزی به دست بیاورند؛ طوری که به آنها توانایی می‌داد تا وضعیت را تحمل کنند. در موارد مشابه من افرادی را دیده‌ام که بر اثر چالشی کوچک ویران می‌شوند. تفاوت این دو گروه در نوع قالب بندی ذهنشان است. به این معنا که درک هر وضعیتی بستگی به این دارد که با چه قالبی از درک و فهم خود را درگیر کرده‌ایم و یا کنار کشیده‌ایم.

این موضوع شبیه کار عکاسان است که چارچوب یا قالبی را انتخاب می‌کنند و بعد به شما می‌گویند چه چیزی در تصویر مهم است. عکاس بخش‌های مورد نظر خود را انتخاب می‌کند، دیدگاهها و زاویه دید خود را نسبت به قضایا در این چارچوب مشخص می‌کند تا توجه شما را به عناصر مورد نظر جلب کند.
بسیاری از روان درمانگرهای جدید از قالب‌گیری مجدد یا چارچوب‌سازی دوباره استفاده می‌کنند تا به افراد کمک کنند که دوباره مشکلات را تفسیر کنند و راه حل‌هایی بیابند تا آنها را با روش هایی که ادراکات خود را قالب ریزی کرده‌اند، تغییر دهند. توانایی قالب‌ریزی مجدد تجربه‌هایمان انتخاب‌های بیشتری به ما می‌دهد و باعث می‌شود کارامد و قدرتمند و انعطاف‌پذیرتر باشیم.

اگر چیزی را که سایر افراد «وحشتناک» توصیف می‌کنند برای افراد موفق اتفاق بیفتد، جملاتی شبیه به این به خود می‌گویند: «این مورد چگونه می‌تواند به من کمک کند؟»

کنترل کردن چارچوبی که با آن جهان را می‌بینید یکی از قوی‌ترین روش‌ها برای آزاد کردن ذهنتان از ناخوشنودی است. به طور مثال ممکن است امروز حس کنیم به علت مشغله فراوان از لحاظ روانی تحت فشار قرار گرفته‌ایم. اگر در چارچوب ما فقط امروز قرار گرفته باشد، همه چیزی که خواهیم دید فشار روانی است. ولی اگر امروز را فقط به عنوان یکی از روزهای عمرمان ببینیم و تصور کنیم که فرداهایی هم برای انجام کارهایمان وجود دارد، به این موضوع به طرز متفاوتی نگاه خواهیم کرد.

نویسنده: یوستین گردر

5rooz.com

نویسنده: نفیسه معتکف

5rooz.com

نویسنده: مریم حدادی

5rooz.com

باد  با شدت زیادی می‌وزد. شاخه‌ها را می‌شکند. میوه‌های کال را روی زمین می‌اندازد و نمی‌گذارد به ثمر برسند. اما درخت همچنان پابرجاست. ریشه‌هاش چنگ انداخته توی دل خاک و ردشان را که بگیری ممکن است حتی گره خورده باشد به ریشه‌های قرض و محکم درختان دیگر.

حالا گیریم دو تا از شاخه‌ها هم بشکنند و چند تا میوه هم بیفتد روی خاک. گیرم درخت دردش آمده باشد از شکستن شاخه و دلش سوخته باشد برای ثمری که نرسیده نابود شد. چند عابر هم موقع گذشتن از کنار درخت، شاخه شکسته را ببیند و میوه‌های ریخته را.

یک نُچ نُچ و اظهار افسوسی هم بکنند این وسط. اما خود درخت  ترسی ندارد. ریشه به آب رسانده و سال بعد دو تا شاخه جای آن شاخه شکسته می‌روید و دوباره بار و بر می‌دهد.

ترس برای وقتی است که ریشه‌ها پوسیده باشد. کرم و آفت افتاده باشد به جانش. یا آبی از آن طرف‌ها رد نشده باشد و ریشه خشک باشد. یا نه! اصلا ریشه خودش باشد و خودش. دور و برش هیچ درختی نباشد که ریشه‌هاشان در هم تنیده باشد و قوت پیدا کرده باشند از این ریشه به هم رساندن. آن وقت است که درخت با ریشه‌های سست‌اش در طوفان و باد از جا درمی‌آید.

ریشه درخت قسمت پنهان اما مهم درخت است. مثل همین اعتقادات و قسمت‌های پنهان زندگی ما آدم‌ها که زیربناست. بقیه هرچه هست، از ماشین و خانه گرفته تا صورت و لباس، ویترین است. یک روز هست و یک روز نیست. یک روز تماشایی است و یک روز دیدن ندارد. اما مهم اصل بنیاد درخت است.